زیرسازی نمای خشک + نحوه اجرا شاسی کشی نما خشک

زیرسازی یا شاسی کشی نمای خشک به چه معناست؟

زیرسازی نمای خشک یا شاسی‌کشی نمای خشک یک فرآیندمهندسی و اجرایی است که برای ایجاد یک ساختار پشتیبانی به‌منظور نصب مصالح نهایی نمای خشک (مانند سرامیک، کامپوزیت، سنگ، چوب و غیره) استفاده می‌شود. این سیستم شامل استفاده از پروفیل‌ها و اتصالات فلزی (معمولاً از جنس فولاد گالوانیزه یا آلومینیوم) است که به دیوار ساختمان متصل می‌شوند و به عنوان چارچوب و نگهدارنده‌ی مصالح عمل می‌کنند. هدف اصلی زیرسازی در مراحل دیتیل اجرای نمای  خشک، ایجاد بستری است که به نصب مکانیکی مصالح در اجرای نمای خشک کمک کرده و از آن پشتیبانی کند، در حالی که ویژگی‌های عایقی، تهویه‌ای و زیبایی را حفظ می‌کند.

مراحل اجرای زیرسازی نمای خشک

مراحل زیرسازی در فرآیند اجرای نمای خشک شامل چندین مرحله کلیدی است که هر یک برای تضمین استحکام و پایداری نما و همچنین زیبایی و دوام آن ضروری هستند.

1. آماده‌سازی سطح دیوار: سطح دیوار باید از ناصافی‌ها و ترک‌ها پاک و تراز شود. هر گونه نقص باید پیش از نصب شاسی‌کشی تعمیر شود.

2. نقشه‌برداری و علامت‌گذاری محل نصب پروفیل‌ها: برای دقت بیشتر در نصب پروفیل‌ها، قبل از نصب آن‌ها باید نقشه‌برداری و علامت‌گذاری روی دیوار انجام شود. این کار به‌منظور مشخص کردن محل دقیق نصب پروفیل‌ها و اتصالات و رعایت فاصله‌های استاندارد انجام می‌شود. این مرحله به دقت و اندازه‌گیری دقیق نیاز دارد تا نصب پروفیل‌ها بدون اشکال انجام شود و ساختار نهایی کاملاً تراز و هماهنگ باشد.

3. نصب پروفیل‌های عمودی و افقی: پروفیل‌های فلزی (معمولاً از جنس آلومینیوم یا فولاد گالوانیزه) به عنوان اسکلت اصلی نصب می‌شوند. ابتدا پروفیل‌های عمودی به دیوار متصل شده و به‌عنوان تکیه‌گاه برای پروفیل‌های افقی عمل می‌کنند. پروفیل‌های افقی سپس در فواصل مشخص به پروفیل‌های عمودی نصب می‌شوند تا شبکه‌ای منظم ایجاد شود که مصالح نهایی روی آن نصب شوند. این پروفیل‌ها باید با استفاده از ابزارهای دقیق مانند ترازهای لیزری و دیگر ابزارهای اندازه‌گیری نصب شوند تا از هم‌ترازی و صحت نصب اطمینان حاصل شود.

4. نصب اتصالات و نگهدارنده‌ها: پس از نصب پروفیل‌های اصلی، اتصالات و نگهدارنده‌های فلزی یا آلومینیومی به ساختار زیرسازی متصل می‌شوند. اتصالات نمای خشک نقش مهمی در نگهداشتن مصالح نهایی بر روی ساختار زیرسازی دارند. اتصالات باید محکم و دقیق نصب شوند تاامکان تهویه و انعطاف‌پذیری نما را فراهم کنند. این قطعات نگهدارنده با توجه به نوع مصالح نهایی (مانند سرامیک، سنگ، یا کامپوزیت) متفاوت هستند و باید بر اساس مشخصات فنی مصالح انتخاب و نصب شوند.

5. عایق‌بندی حرارتی و صوتی (اختیاری): در برخی پروژه‌ها، لایه‌های عایق حرارتی و صوتی بین دیوار اصلی و زیرسازی نصب می‌شود. این لایه‌ها کمک می‌کنند تا عملکرد انرژی ساختمان بهبود یابد و از ورود حرارت یا صدا جلوگیری شود.

6. ایجاد فضای تهویه: یکی از ویژگی‌های نمای خشک، وجود فضای تهویه بین دیوار اصلی و نمای نهایی است. این فضا برای جریان هوا و جلوگیری از تجمع رطوبت در پشت مصالح نما ضروری است. ایجاد این فاصله باعث می‌شود تا از رشد کپک‌ها و تخریب مصالح جلوگیری شود و عمر مفید سازه افزایش یابد. همچنین، تهویه مناسب به خنک‌سازی نما و بهبود کارایی انرژی کمک می‌کند.

7. کنترل و بازبینی زیرسازی: در این مرحله، باید از محکم بودن اتصالات، هم‌ترازی پروفیل‌ها و درستی نصب اطمینان حاصل شود. این بازبینی شامل کنترل دقیق محل نصب هر پروفیل و نگهدارنده و همچنین اطمینان از عدم وجود اشکالات احتمالی مانند لغزش یا انحراف در پروفیل‌ها است.

8. نصب مصالح نهایی نما: پس از اتمام زیرسازی، مصالح نهایی نما (مانند سرامیک، سنگ، یا پنل‌های کامپوزیتی) به زیرسازی متصل می‌شوند. این اتصال معمولاً با استفاده از سیستم‌های مکانیکی مانند کلیپس‌های نگهدارنده یا قلاب‌ها انجام می‌شود.

انواع روش های زیرسازی نمای خشک + مزایا و معایب

در ادامه انواع روش‌های زیرسازی نمای خشک و مزایا و معایب هرکدام بررسی می‌شوند:

زیرسازی با پروفیل‌های فلزی (آلومینیومی یا فولادی):

زیرسازی آلومینیومی نمای خشک به سیستمی اطلاق می‌شود که در آن از پروفیل‌های آلومینیومی به‌عنوان ساختار پشتیبان برای نصب مصالح نما استفاده می‌شود. این پروفیل‌ها به دیوارهای ساختمان متصل شده و به‌عنوان پایه‌ای برای نگهداری و اتصال مواد نهایی نما، مانند سرامیک، سنگ، یا کامپوزیت، عمل می‌کنند.

مزایا:

استحکام بالا: مقاومت عالی در برابر فشار و بارگذاری.

مقاومت در برابر خوردگی: آلومینیوم ضد خوردگی است و مناسب برای شرایط آب‌وهوایی سخت.

وزن سبک: آلومینیوم سبک و مناسب برای کاهش بار کلی ساختمان.

قابلیت بازیافت: قابل بازیافت و سازگار با محیط زیست.

معایب:

هزینه بالا: قیمت پروفیل‌های فلزی، به‌ویژه آلومینیوم، بالاست.

نیاز به نگهداری: فولاد گالوانیزه ممکن است نیاز به تعمیرات دوره‌ای داشته باشد.

زیرسازی با پروفیل‌های گالوانیزه:

زیرسازی فلزی نمای خشک به سیستمی اطلاق می‌شود که در آن از پروفیل‌های فلزی، نظیر فولاد گالوانیزه یا آلومینیوم، به‌عنوان ساختار پشتیبان برای نصب مصالح نمای خشک استفاده می‌شود. این پروفیل‌ها به دیوارهای ساختمان متصل شده و به‌عنوان پایه‌ای برای نگهداری و اتصال مصالح نهایی نما، مانند سرامیک، سنگ یا کامپوزیت، عمل می‌کنند.

مزایا:

مقاومت در برابر خوردگی: پوشش روی از زنگ‌زدگی محافظت می‌کند.

دوام بالا: مقاوم در برابر رطوبت و عوامل محیطی.

مقرون‌به‌صرفه: اقتصادی‌تر نسبت به آلومینیوم.

معایب:

وزن بیشتر: سنگین‌تر از آلومینیوم، ممکن است بار کلی ساختمان را افزایش دهد.

خطر زنگ‌زدگی: در صورت آسیب به پوشش، مستعد زنگ‌زدگی است.

زیرسازی با پروفیل‌های چوبی:

زیرسازی چوبی نمای خشک به سیستمی اطلاق می‌شود که در آن از پروفیل‌ها و قطعات چوبی به‌عنوان ساختار پشتیبان برای نصب مصالح نمای خشک استفاده می‌شود. این پروفیل‌های چوبی به دیوارهای ساختمان متصل می‌شوند و به‌عنوان چارچوبی برای نگهداری و اتصال مصالح نهایی نما، مانند چوب طبیعی، ورق‌های کامپوزیت، یا دیگر مصالح، عمل می‌کنند.

مزایا:

زیبایی و حس طبیعی: ایجاد نمایی گرم و طبیعی.

عایق حرارتی خوب: کمک به بهبود عملکرد انرژی ساختمان.

قابلیت بازیافت: سازگار با محیط زیست و قابل بازیافت.

معایب:

طول عمر کوتاه‌تر: حساس به رطوبت، حشرات و پوسیدگی.

نیاز به نگهداری زیاد: نیاز به محافظت و تعمیرات دوره‌ای.

زیرسازی با سیستم‌های مدولار (پیش‌ساخته):

مزایا:

سرعت اجرای بالا: افزایش سرعت نصب به دلیل تولید پیش‌ساخته قطعات.

کاهش خطاهای نصب: دقت بالای اجرایی به علت تولید دقیق در کارخانه.

صرفه‌جویی در هزینه‌های کارگری: کاهش نیاز به نیروی کار ماهر و هزینه‌های مربوطه.

معایب:

محدودیت در طراحی: محدودیت‌ها در پروژه‌های با طراحی‌های پیچیده.

هزینه اولیه بالا: هزینه بالای تولید و انتقال قطعات پیش‌ساخته.

زیرسازی با شبکه‌های پلیمری (فایبرگلاس یا پلیمرهای تقویت‌شده):

مزایا:

وزن بسیار سبک: مناسب برای پروژه‌هایی که نیاز به کاهش وزن سازه دارند.

مقاومت بالا در برابر خوردگی و رطوبت: مقاوم در برابر رطوبت، مواد شیمیایی و زنگ‌زدگی.

نصب آسان: نصب راحت بدون نیاز به تجهیزات خاص.

معایب:

قیمت بالا: هزینه تولید و استفاده بیشتر از فلزات معمولاً بالاتر است.

محدودیت در مقاومت مکانیکی: در بارگذاری‌های سنگین ممکن است به اندازه فولاد یا آلومینیوم مقاوم نباشند.

مطالب مرتبط پیشنهادی